Γράφει ο Μανουήλ Αγγελος Γιαννόπουλος
Ο ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΣ ΑΛΛΟΔΑΠΟΣ ΜΑΥΡΟΣ ΜΑΓΟΣ- ΙΕΡΕΑΣ ΕΥΜΟΛΠΟΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΟΣ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΑΘΗΝΑΙΩΝ.
Ο Ηρόδοτος μας δίνει μια μικρη εικονα της ανελέητης γενοκτονιας των Πελασγων στην Αττική (Ηροδοτος. 6, 137).
Μια απο τις μεγαλυτερες γενοκτονιες εις βαρους του Ελληνικου εθνους, ειναι η γνωστη εκστρατεια κατά των Αθηνων του αδιστακτου Θρακα μαυρου μαγου- ιερέα Ευμολπου, γεναρχη του ιερατικού-εωσφορικου γένους των Ευμολπιδών, του Ελευσίνιου ιερού τον 7ο π.Χ. αιώνα.
Αυτος ο στυγερος φονιας, ο οποιος ειχε την εύνοια των δαιμονων, στρατολογησε πληθώρα πολεμιστων, στο ονομα της απαισιας εωσφορικης θεας Δημητρας-Ισιδας και επιτεθηκε στην Αθηνα. Εκατομβες αθωων θυματων πολιτών, πληθώρα ανθρωποθυσιών για να σωθει η πολη. Τελικα σταμάτησε η γενοκτονια, οταν η ληστρικη ιερατικη συμμορια κατοχυρωσε τα ασύλληπτα προνόμιά της.
Τρομερη και απάνθρωπη γενοκτονία προξενησαν για αιώνες στην Ελλάδα οι λατρεις του φρυγικου δαιμονα Σαβαζιου, ο οποίος μετονομάστηκε σε Διόνυσος και υιοθετήθηκε ως γιος του Δία.
Η οργιαστικη διονυσιακη λατρεια, αναμειχτηκε με αλλα τοπικα εωσφορικα στοιχεια
Οι φανατικοι λατρεις του φρυγικου δαιμονα των οργίων και της κραιπαλης, διέδιδαν τη νέα θρησκεια με πρωτοφανή βιαιότητα.
Οσοι αρνουνταν να τη δεχτουν και να συμμετασχουν στα εμετικα οργια κατασφαζονταν ως εχθροι του νέου δαιμονα. Μια μικρή εικόνα αυτης της τρομερης γενοκτονιας μας δίνει ο μεγαλος τραγικος ποιητης Ευριπιδης στην τραγωδια του «Βάκχες».
Άλλο ενα ενδεικτικο παράδειγμα είναι ο Καλυδωνιος Κορεσος, ο οποιος αγαπησε την Καλλιροη, αλλα αυτη δεν τον ηθελε. Ο Κορεσος ηταν ιερεας του Διονυσου, ενώ όταν προσευχήθηκε σε αυτόν, παραπονεμενος, ο θεός ενεβαλλε μανία στους Καλυδωνιους. Τοτε ρώτησαν το Μαντείο της Δωδωνης πώς να γλυτώσουν. Το Μαντειο τους είπε να θυσιάσουν την Καλλιρόη στον Διόνυσο, ή οποιον προσφερονταν να την αντικαταστησει.
Την θυσια επρεπε να την κανει ο ίδιος ο Κόρεσος, σαν ιερέας. Οταν ειδε να σερνουν την αγαπημενη του στον βωμο, αυτοκτονησε. Η Καλλιροη οταν επιτελους καταλαβε ποσο την αγαπουσε ο Κορεσος, πήγε και πνιγηκε σε μια πηγη, που πήρε το ονομα της.
Οι τρεις φοβεροί μεσσηνιακοί πόλεμοι, (743-723, 685-667, 464-454) οι οποίοι αποδεκάτισαν την Πελοπόννησο, είχαν σαφώς και εωσφορικό-δωδεκαθειστικο χαρακτήρα (Μεγάλη Ελληνικη. Εγκυκλοπαιδεια, Φοίνιξ, τομος θ΄, σελιδα. 768).
ΕΝΑΣ ΑΚΟΜΗ ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΣ-ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΟΣ ΧΡΗΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΔΑΠΟΥΣ ΜΑΥΡΟΥΣ ΜΑΓΟΥΣ ΤΩΝ ΔΕΛΦΩΝ.
Στον α Μεσσηνιακό πόλεμο, (743 - 724 π.Χ.) οι Μεσσηνιοι ζήτησαν χρησμό από τους Δελφούς. Το μαντείο τους είπε να θυσιάσουν μία κόρη από την οικογένεια των Απετιδών δια κλήρου. Ο κλήρος έπεσε στην κόρη του Λυκίσκου, που αρνήθηκε να υπακούσει και έφυγε στην Σπάρτη. Τότε ο Αριστόδημος, πρόσφερε την κόρη του, αλλά ο νέος που την αγαπούσε δήλωσε ότι η κοπέλα περίμενε το παιδί του.
Ο Αριστόδημος σκότωσε την κόρη του, άνοιξε το σώμα της και έδειξε σε όλους ότι αυτό ήταν ψέμα.
Εγινε μεγάλη συζήτηση αν αυτό ήταν πραγματική θυσία. Τελικά αναγνώρισαν τον φόνο ως "θυσία".
Οι Μεσσήνιοι πήραν κουράγιο και επετέθησαν στους Σπαρτιάτες, που για έξη χρόνια ανέβαλαν κάθε επιδρομή. Τέτοια ήταν η ψυχολογική ισχύς μιας ανθρωποθυσίας.
Ο Αριστόδημος μάλιστα, πήρε την αρχηγία των Μεσσηνίων. Μετά από ένα όνειρο όμως, στο οποίο παρουσιάστηκε η κόρη του δείχνοντας του τις πληγές της, αυτοκτόνησε πάνω στον τάφο της.
Ολα τα στοιχεία δείχνουν πως το ξεκοίλιασμα της κόρης του Αριστόδημου ήταν πράγματι τελετουργική ανθρωποθυσία, μαυρης μαγειας. Οσο για τους ταλαιπορους Μεσσηνιους αδικαν εκαναν τοσες τελετες μαυρης μαγειας καθως εχασαν τον πολεμο.
Εκτός απο τις θυσιες Σπαρτιατων και των Μεσσηνιων στους κοινους θεους , ελαβαν χωρα και φρικτες ανθρωποθυσιες, οπως τα "εκατομφονια", γινοταν ακομα αμετρητες θυσιες αιχμαλωτων στο ονομα του δαιμονα Δια.
Η πρωτη αψιμαχια συνεβη στο ιερο της Λιμναιας Αρτεμιδος στον Ταυγετο, οπου κατασφαχτηκαν αμφοτεροι μεσα και εξω από το ναο. Αυτη ειναι μια ατρανταχτη αποδειξη της θρησκευτικης υφης των πολεμων στην αρχαια Ελλαδα. Επειτα από τριακόσια χρόνια αγριων πολεμων, απιστευτων εγκληματικων πράξεων και ποταμους αιμάτος, η Σπάρτη προσέδεσεν τους Μεσσηνίους εις την αθλιότητα και την σκλαβια (Άρνολντ Τουμπη σπουδη της ιστορίας, μεταφραση. Ν. Παπαρρόδου, Αθήναι 1962,σελ.178).
Xαρακτηριστικο της παρανοιας και της μαυρης μαγειας είναι ότι το ετος 183 πΧ. στην κηδεία του Φιλοποίμενα, οι αιχμάλωτοι Μεσσήνιοι ακολούθησαν την νεκρική πομπή και θυσιάστηκαν πάνω στον τάφο του Στρατηγού.
Το 660 π.Χ. οι Κορίνθιοι με αρχηγό τον τύραννο Κύψελο κατάσφαξαν τους Κερκυραίους στην Ιλλυρική Επίδαμνο. Η αποκορύφωση της κακουργίας τους ήταν η αποστολή 300 αγοριών αιχμαλώτων στις Σάρδεις να ευνουχιστούν προς τιμή της «θεάς» Κυβέλης!
Ο βασιλεύς της Σπάρτης Κλεομένης το 505 π.Χ. σε μια από τις πάμπολλες εκστρατείες του εναντίον των Αργείων, των προαιώνιων και άσπονδων εχθρών των Σπαρτιατών, αφού ανάγκασε τον πληθυσμό να καταφύγει στο «ιερό» άλσος, έβαλε φωτιά και κατάκαψε πέντε χιλιάδες περίπου άμαχους Αργείους. Μαζί με αυτούς απανθρακώθηκε και αφανίστηκε το άνθος των νέων του Άργους! Η ιδιότητά τους ως ικέτες των κοινών «θεών» δεν τους έσωσε (Παυσ.3.4.1, Μεγ. Ελληνικη. Εγκυκλοπαιδεια, Φοίνιξ,τομος δ,σελιδα.77).
Aπο όλους τους προαναφερομενους εξαιρείται ένα μικρο μερος ανα τους αιωνες, με βαση τις παγκόσμιες Ελληνικές μαθηματικες σταθερες μετρον αριστον, και μηδεν αγαν.
Αριστομενης γουν ο Μεσσηνιος τω Ιθωμητη Διι τριακοσιους απεσφαξεν, τοσαυτας ομου και τοιαυτας καλλιερειν οιομενος εκατομβας. εν οις και Θεοπομπος ην ο Λακεδαιμονιων βασιλευς, ιερειον ευγενές (Πολυαινος, Στρατηγηματων Β, ΛΑ, 1).
συνεχίζεται στο Ε μέρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου