Οι κεντρικοί τραπεζίτες στη χώρα μας εκτιμούν ότι ρευστότητα (δηλ.μετρητά) που ανέρχονται στο ποσό των 31 δις. € παραμένουν εκτός του τραπεζικού συστήματος, σύμφωνα με δημοσίευμα του «Σοφοκλέους in».
Προφανώς, ευσεβής πόθος των τραπεζιτών είναι τα ποσά αυτά να επιστρέψουν στα ταμεία των τραπεζών, για να βελτιώσουν τους δείκτες ρευστότητας που δεινοπαθούν τα τελευταία χρόνια.
Όμως γεννάται το ερώτημα: Γιατί οι πολίτες να επιστρέψουν τα όποια ρευστά διαθέσιμα έχουν στις τράπεζες;;;
Μήπως για να καρπωθούν τα επιτόκια που δίνουν και που επί χρόνια ήταν ένα δέλεαρ για την προσέλκυση καταθέσεων με αποτέλεσμα τον ανταγωνισμό των τραπεζών προσφέροντας ανταγωνιζόμενες μεταξύ τους υψηλότερα επιτόκια για «κράχτη» στην προσέλκυση καταθέσεων ενώ τώρα κυμαίνονται από 0,20% ή και λιγότερο στο απλό ταμιευτήριο, έως 1,50% σε προθεσμιακές και για μεγάλα ποσά;;;
Ή μήπως για να εξασφαλίσουν την ασφάλεια των καταθέσεων τους από τους διάφορους κινδύνους ορατούς ή μη;;;;
Δεδομένου ότι και οι δύο παραπάνω αιτίες δεν υφίστανται πλέον μπορεί να αναρωτιέται ο καθένας ποιους λόγους έχει για να εμπιστευτεί τις όποιες οικονομίες του στα διάφορα «ευαγή ιδρύματα» τις τράπεζες.
Μετά την εφαρμογή των capitals controls τον Ιούνιο του 2015 από την ΠΦΑ κυβέρνηση, – γεγονός που δεν είχε εμφανιστεί ποτέ στον ελληνικό τραπεζικό χώρο και που στόχο είχαν την προστασία των τραπεζών από την αποδυνάμωση των κεφαλαίων τους λόγω των αναλήψεων που πιθανόν να επιχειρούσαν οι καταθέτες- διαπίστωσαν οι πολίτες ότι δεν είχαν πλέον την δυνατότητα να διαχειριστούν όπως επιθυμούσαν τις καταθέσεις τους, τα λεφτά τους, αφού τους περιόριζαν το δικαίωμα αναλήψεως σε 60€ την ημέρα.
Επί πλέον η έννοια της ασφάλειας των καταθέσεων εξανεμίστηκε, αφού ακόμα και σήμερα, τρία σχεδόν χρόνια από τότε, ακούγονται από «αρμόδιους» ή ακόμα και από άσχετους «ξερόλες» ότι υπάρχει ο κίνδυνος κουρέματος των καταθέσεων προκειμένου να ενισχυθούν κεφαλαιακά οι τράπεζες.
Δεν φτάνει δηλαδή που η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών με 40 δισ. € χρεώθηκε στον ελληνικό λαό αυξάνοντας αντίστοιχα το δημόσιο χρέος, για να καλυφθούν οι όποιες αστοχίες ή καλύτερα αξιόποινες ενέργειες των τραπεζιτών που μοίραζαν τα χρήματα που τους εμπιστεύθηκαν μέτοχοι και καταθέτες ασυλλόγιστα και χωρίς εξασφαλίσεις, υπαινίσσονται ακόμα ότι θα κληθούν οι καταθέτες να χάσουν άμεσα αυτή τη φορά τις καταθέσεις τους για να σωθούν (πάλι) οι τράπεζες.
Με λίγα λόγια εκλείπει τελείως η εμπιστοσύνη προς το τραπεζικό σύστημα, κανόνας απαράβατος για την ομαλή λειτουργία της οικονομίας.
Για να δικαιολογήσω δε το παραπάνω αναφερόμενο σαν «αξιόποινες ενέργειες», υπενθυμίζω τις αθρόες διαφημίσεις σε όλα τα ΜΜΕ με πρωτοπόρο την τηλεόραση που διαφήμιζαν τις παροχές δανείων για κάθε αιτία, στεγαστικά, φοιτητικά, διακοπών, καταναλωτικά, επισκευαστικά, δάνεια που εγκρίνονταν χωρίς να ζητηθούν κ.α. προκειμένου οι τράπεζες να αξιοποιήσουν την αθρόα και χαμηλότοκη (1%) άντληση κεφαλαίων από την ΕΚΤ που τα πουλούσαν από 5% μέχρι 17% στα καταναλωτικά προσκομίζοντας τεράστια κέρδη.
Ήταν δε τόση η πρεμούρα, που έθεταν στόχους στα στελέχη τους την αύξηση των χρηματοδοτήσεων ακόμα και χωρίς εξασφαλίσεις με εντολή «άνωθεν», που την επίτευξή τους την επιβράβευαν με υψηλά μπόνους.
Σε ορισμένες δε «πονηρές» περιπτώσεις, μεγαλοστελέχη τραπεζών χορηγούσαν υψηλές χρηματοδοτήσεις σε μεγάλους πελάτες την τελευταία εργάσιμη μέρα του έτους, με αντίστοιχη κατάθεση του χορηγούμενου ποσού σε κατάθεση στον καταθετικό λογαριασμό του δικαιούχου, ώστε να εξασφαλίζεται πρόοδος τόσο στα ποσά των χορηγήσεων όσο και των καταθέσεων, να βελτιώνεται η επίτευξη στόχων, να μετρά και να ανεβάζει το μπόνους, αφού μετρούσαν οι δείκτες του τέλους του έτους και την πρώτη εργάσιμη μέρα του νέου έτους να γυρίζουν τα ποσά στη θέση τους, και ούτε γάτα ούτε ζημιά.
Επί πλέον θα πρέπει να αναφερθούν και οι περιπτώσεις επιχειρηματικών χρηματοδοτήσεων με μοναδική εξασφάλιση την «προσωπική εγγύηση» δηλαδή το «όνομα» του επιχειρηματία που για όσους παρακολουθούν τα τεκταινόμενα αποδείχτηκαν τελείως ανίσχυρες (δάνεια σε ΜΜΕ, κόμματα κλπ).
Με την απλή αυτή ανάλυση γίνεται πλέον αντιληπτό ότι για τη σημερινή κατάσταση που βιώνει ο πολίτης στην Ελλάδα, όποιος κι αν είναι, υπάλληλος, εργάτης, συνταξιούχος, άνεργος, δεν ευθύνεται αυτός, πλην όμως είναι όλοι αυτοί που πληρώνουν τα σπασμένα των άλλων.
Ποιοι είναι αυτοί οι «άλλοι» όλοι πλέον γνωρίζουμε.
αιέν αριστεύειν
.jfif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου