«Η σύνδεση δεν είναι δυνατή»: Είναι δυνατόν το Ίντερνετ να καταστραφεί; Οι κίνδυνοι, οι απειλές και τα τρωτά σημεία του Διαδικτύου (μέρος 1ο)

Γράφει ο Κώστας Μαυραγάνης

Ας φανταστούμε ένα υποθετικό σενάριο: Ξυπνάτε το πρωί και, όπως συνηθίζουν οι περισσότεροι, πάτε να ρίξετε μια ματιά από το κινητό σας στο Ίντερνετ (ενημερωτικές ιστοσελίδες, λογαριασμοί social media, email κλπ) για να αποκτήσετε μια εικόνα για την ημέρα που αρχίζει- και διαπιστώνετε πως, πολύ απλά, δεν συνδέεται με τίποτα. Εάν έχετε τον χρόνο και τη διάθεση, ενδεχομένως να ανοίξετε desktop ή laptop υπολογιστή, ή να κοιτάξετε αν λειτουργεί το router- αλλά εις μάτην, καθώς ούτε εκεί φαίνεται να έχετε Ίντερνετ. Από εκεί και πέρα, κάποιοι ενδεχομένως να μπουν στη διαδικασία να ανοίξουν τηλεόραση ή ραδιόφωνο, ή να επιχειρήσουν να τηλεφωνήσουν στον πάροχο για να απευθυνθούν στο service – το αν αυτές οι ενέργειες θα έχουν κάποιο ωφέλιμο αποτέλεσμα, και πάλι δεν είναι σίγουρο, καθώς το σενάριο το οποίο εξετάζουμε έχει να κάνει με μια αρκούντως «εξωτική» υπόθεση: Μια συνολική κατάρρευση του Διαδικτύου, που θα επηρέαζε άμεσα και έμμεσα ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της ανθρωπότητας. Το εν λόγω σενάριο κάλλιστα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «Αποκαλυπτικό», καθώς το Ίντερνετ διέπει ένα τεράστιο εύρος ανθρώπινων δραστηριοτήτων- και μια απώλειά του η οποία θα διαρκούσε για ένα σημαντικό χρονικό διάστημα θα προκαλούσε, χωρίς υπερβολή, χάος. Ωστόσο, το προφανές ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: Θα μπορούσε να συμβεί όντως κάτι τέτοιο; 

Η φύση του Διαδικτύου

Για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση, πρωτευόντως θα έπρεπε να εξηγήσουμε την ίδια τη φύση του Ίντερνετ- το οποίο θεωρούμε τόσο δεδομένο σήμερα, ώστε αρκετά από τα θεμελιώδη τεχνικά χαρακτηριστικά του να αγνοούνται από πολλούς.

Στην ουσία, το Ίντερνετ είναι μια σειρά από διασυνδεδεμένα δίκτυα- από εκεί άλλωστε προκύπτει και το όνομά του. «Αν πάρουμε δεδομένα που μετακινούνται από ένα σημείο σε ένα δίκτυο σε ένα άλλο σημείο σε κάποιο μακρινό δίκτυο, μπορούμε να έχουμε πολλαπλές πιθανές διαδρομές που μπορούν να ακολουθήσουν. Ξέρουν πού πηγαίνουν επειδή ο κάθε προορισμός έχει μια συγκεκριμένη διεύθυνση, κατά κάποιον τρόπο σαν αριθμό τηλεφώνου» εξηγεί ο καθηγητής Άλαν Γούντγουορντ του Τμήματος Υπολογιστών του Πανεπιστημίου του Σάρεϊ στη Μ. Βρετανία, ειδικός σε θέματα κυβερνοασφαλείας.

«Αντίθετα ωστόσο με μια τηλεφωνική κλήση, όπου γίνεται μία και μόνη σύνδεση, τα δεδομένα “σπάνε” σε μικρά πακέτα, και το κάθε πακέτο μπορεί να ακολουθήσει την ίδια διαδρομή ή διαφορετικές. Όταν καταφθάνει, επανασυντίθενται σε ένα πακέτο. Το κλειδί του Ίντερνετ είναι η δρομολόγηση (routing). Υπάρχει μεγάλο εύρος σχεδίων δρομολόγησης. Αυτά τα πολλαπλά μοντέλα, ειδικά αυτό που ονομάζεται BGP, είναι η “κόλλα” που κρατά το Ίντερνετ ενωμένο» εξηγεί ο κ. Γούντγουορντ.

Οπότε, συνοπτικά, το Ίντερνετ είναι στην ουσία του μια σειρά από διαφορετικά δίκτυα, τα οποία επικοινωνούν μεταξύ τους – μια αποκεντρωμένη φύση, η οποία καθιστά εκ των πραγμάτων δύσκολη μια συνολική και παρατεταμένη κατάρρευση. Εφόσον είναι όμως έτσι- και το Ίντερνετ είναι φύσει ανθεκτικό στο σύνολό του- πώς είναι τόσο εύκολο η διαταραχή του (σε επίπεδο πρόσβασης ή μπλοκαρίσματος συγκεκριμένων υπηρεσιών) όταν μιλάμε σε επίπεδο κρατών, όπως έχει φανεί σε επανειλημμένες περιπτώσεις, όπως πχ στις εξεγέρσεις στις χώρες της αποκαλούμενης «Αραβικής Άνοιξης» ή στην Τουρκία; 

Ίντερνετ, απολυταρχικά καθεστώτα και... ρωσικά υποβρύχια 

Όσο πιο διασυνδεδεμένος γίνεται ο κόσμος μας, τόσο πιο πολύ αλλάζουν κάποια πράγματα τα οποία θεωρούνταν δεδομένα τις προηγούμενες δεκαετίες, όπως το ότι οι τηλεπικοινωνίες και ως εκ τούτου η ενημέρωση μπορούν να ελεγχθούν σχετικά εύκολα από μια κυβέρνηση εν μέσω περιόδων αναταραχής. Στην εποχή του Ίντερνετ τα πράγματα έχουν γίνει πιο περίπλοκα, ειδικά μετά την άνοδο των social media- οπότε και ο έλεγχος της πρόσβασης στο Διαδίκτυο αποτελεί προτεραιότητα για την κυβέρνηση κάποιου (πιθανώς με τάσεις απολυταρχισμού) καθεστώτος, αλλά παράλληλα είναι και πιο δύσκολο εγχείρημα, καθώς είναι πολλές οι «τρύπες»/ «δίοδοι» μέσω των οποίων οι πολίτες μπορούν να «ξεγλιστρούν» και να μπαίνουν στο Ίντερνετ. 

Συνοψίζοντας λοιπόν, αν μια κυβέρνηση θέλει να ελέγξει την πρόσβαση στο Ίντερνετ, το κάνει στα σημεία όπου αυτό μπαίνει και βγαίνει από τη χώρα. «Αυτό είναι πολύ εύκολο εκεί όπου οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών- στις ίνες και τα καλώδια των οποίων “τρέχει” το Ίντερνετ στον υλικό κόσμο- ελέγχονται από το κράτος. Είναι επίσης ευκολότερο εκεί όπου υπάρχουν λιγότερες τέτοιες διεθνείς συνδέσεις τηλεπικοινωνιών. Για παράδειγμα, η Αίγυπτος έχει σχετικά λίγες ίνες που μπαίνουν στη χώρα και βγαίνουν από αυτήν» αναφέρει ο καθηγητής Γούντγουορντ.

Γενικότερα, πάντως, η διαδικασία αυτή δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη από τεχνικής άποψης, όπως τονίζει ο Γιάννης Κουκούρας, Managing Director της TwelveSec και προπονητής της Εθνικής Ελλάδας στον Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό Κυβερνοασφάλειας για το 2016.

Γιάννης Κουκούρας: Κάθε χώρα έχει πεπερασμένο αριθμό συνδέσεων με τον υπόλοιπο κόσμο. Αυτές ελέγχονται είτε από κυβερνητικά ιδρύματα, είτε από ιδιωτικούς παρόχους internet. Όλοι οι κάτοικοι της χώρας (με πολύ συγκεκριμένες εξαιρέσεις) έχουν πρόσβαση στο internet μέσα από αυτές τις συνδέσεις. Στη περίπτωση που θέλει μια κυβέρνηση να "κόψει" ένα μέρος του internet  (ή όλο), απλά ζητάει από τους διαχειριστές των κεντρικών αυτών συνδέσεων να προσθέσουν ένα απλό κανόνα απαγόρευσης της πρόσβασης.

Βεβαίως, μια χώρα μπορεί να απομονωθεί διαδικτυακά και κατά λάθος, όταν σπάνε/ προκαλούνται βλάβες σε καλώδια και ίνες- και ένας καλός τρόπος να οπτικοποιηθεί αυτό είναι μέσω μιας ματιάς σε έναν χάρτη των υποθαλάσσιων καλωδίων μέσα από τα οποία περνά το Ίντερνετ: Κάποιες χώρες έχουν πολλές συνδέσεις- κάποιες άλλες πάλι, πολύ λίγες.

Σε αυτό το σημείο, αξίζει να αναφέρουμε την «ψυχροπολεμική» διάσταση της όλης υπόθεσης: Εν μέσω μιας περιόδου που χαρακτηρίζεται από δραματική επιδείνωση των σχέσεων μεταξύ Δύσης και Ρωσίας, λόγω των εξελίξεων στην Ουκρανία και τη Συρία και- από το 2016 και μετά- της φερόμενης ρωσικής εμπλοκής στις αμερικανικές προεδρικές εκλογές, μέσω δραστηριότητας χάκερ του Κρεμλίνου, το ενδιαφέρον και ο προβληματισμός για θέματα κυβερνοασφαλείας/ κυβερνοπολέμου έχει αυξηθεί κατακόρυφα στη Δύση.

Πέραν των συχνών αναφορών και καταγγελιών για επιχειρήσεις Ρώσων και Κινέζων χάκερ που εμφανίζονται στα ΜΜΕ, υπάρχουν και σενάρια τα οποία θα έλεγε κανείς ότι συνδυάζουν το παλιό με το νέο: Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι δημοσιεύματα των New York Times και άλλων ΜΜΕ το 2015, όπου αναφερόταν πως σε κύκλους των αμερικανικών υπηρεσιών ενόπλων δυνάμεων είναι έντονη ανησυχία σχετικά με τη δραστηριότητα ρωσικών πλοίων και υποβρυχίων κοντά στα ζωτικής σημασίας υποθαλάσσια καλώδια μέσα από τα οποία περνά μεγάλος όγκος των δεδομένων και επικοινωνιών του παγκόσμιου Ίντερνετ.

Σίγουρα η εικόνα ενός ρωσικού υποβρυχίου που κινείται ύπουλα στα βάθη του ωκεανού και προβαίνει σε σαμποτάζ στα, ζωτικής σημασίας για την καλή λειτουργία του Ίντερνετ, υποθαλάσσια καλώδια, να είναι ιδιαίτερα γοητευτική, παραπέμποντας σε μια μοντέρνα έκδοση του «Κυνηγιού του Κόκκινου Οκτώβρη» ή κάποιου άλλου συναρπαστικού technothriller, και ως εκ τούτου πολλοί θα σπεύσουν να την απορρίψουν ως υπερβολική.

Ωστόσο, αξίζει να αναφέρουμε ότι περιλαμβάνει ταυτόχρονα στοιχεία αλήθειας και υπερβολής: Αφ'ενός, το υποβρύχιο σαμποτάζ είναι απόλυτα εφικτό- στην ουσία πρόκειται για το κόψιμο καλωδίων. Αφ'ετέρου, ακόμα και αν κάτι τέτοιο σίγουρα θα προκαλούσε προβλήματα, οι επιπτώσεις δεν θα ήταν τόσο ισοπεδωτικές όσο θα περίμενε κανείς να δει σε ένα technothriller. Η κάθε περιοχή συνδέεται με τις γύρω της με πολλούς τρόπους, οπότε και απώλεια ενός καλωδίου σημαίνει ότι οι επικοινωνίες αυτές θα έπρεπε να δρομολογηθούν μέσω άλλων οδών, με αποτέλεσμα επιβράδυνση μεν, όχι συνολική διακοπή δε.

Άλαν Γούντγουορντ: Όπως προαναφέραμε, έχουμε δει ίνες να υφίστανται ζημιές από μηχανότρατες, και σε μια αφρικανική χώρα η ίνα έσπασε, με αποτέλεσμα πτώση του Ίντερνετ. Ακόμα και αν υπάρχουν πάνω από μία ίνες (καλώδια), ας πούμε δύο, αν η μία σπάσει, τότε, αν και τα δεδομένα μπορούν να δρομολογηθούν μέσω των συνδέσμων που λειτουργούν ακόμα, έχουμε επιβράδυνση στα πάντα. Αυτό γίνεται επειδή ο ένας σκοπός των πολλαπλών μοντέλων δρομολόγησης είναι η εύρεση της ταχύτερης και συντομότερης διαδρομής μέσω της οποίας θα αποστέλλονται τα δεδομένα. Εάν υπάρχει μόνο μία επιλογή (πχ αν έχει μείνει μόνο μία ίνα να εξυπηρετεί μια χώρα) τότε το traffic από και προς αυτή τη χώρα θα βρίσκεται σε «στενωπό». Έχουμε δει παρόμοια φαινόμενα στο Ηνωμένο Βασίλειο όταν υπήρξαν προβλήματα παροχής ενέργειας σε ένα switching centre στο Λονδίνο. Τα άλλα κέντρα ανέλαβαν τα δεδομένα, αλλά υπήρξε επιβράδυνση.

συνεχίζεται

πηγή

Share