41 χρόνια μετά…
Σήμερα, 41 χρόνια μετά, η Αφροδίτη παραμένει εγκλωβισμένη! Η Ελευθερία – δεσμώτης, αιμορραγεί… Η μεγαλόνησος διχοτομημένη, σκιάζεται σ’ ένα μεγάλο τμήμα της από την ημισέληνο με τον περίγυρό της κόκκινο, φόντος -λες- ταιριαστός με το αίμα των γιων της Αφροδίτης που χάθηκαν κείνες τις μέρες και με τους επιζήσαντες να ασφυκτιούν στη θέα της και να επιχειρούν -εις μάτην- να απαλλαγούν από την παρουσία της.
Η μοίρα έπαιξε το δικό της ειρωνικό, τραγικό όσο και οξύμωρο παιχνίδι: Να είναι πρόσφυγες μέσα στην ίδια τη Γη τους οι κάτοικοι της σκλαβωμένης Βόρειας Κύπρου! Με τις πατροπαράδοτες εστίες τους λεηλατημένες και καταπατημένες από στίφη ξενόφερτων εποίκων από τα βάθη της Ανατολής. Και οι ίδιοι να περιφέρουν την ερήμωση και τη δυστυχία της προσφυγιάς από τόπο σε τόπο, με την ανθρώπινη ελπίδα πως: “πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά τους θα ’ναι…”.
Στις νωπές μνήμες από τις βρετανικές αγχόνες, προστίθενται οι νέες εμπειρίες από την τουρκική επέλαση με εκατοντάδες νεκρούς, με εκατοντάδες – μέχρι τα σήμερα- αγνοούμενους! Αιχμάλωτοι πολέμου οι τελευταίοι, θα έπρεπε να είχαν επιστρέψει στην πατρίδα, σύμφωνα με τα οριζόμενα στις Διεθνείς σχετικές Συνθήκες. Ομως, χάθηκε τελειωτικά ο “μακρύς” δρόμος της επιστροφής ως φαίνεται, κι ας είναι διπλανή η χώρα. Κάποιος Προκρούστης, στο διάβα του από κάποια στρατόπεδα συγκέντρωσης ή από κάποια καταναγκαστικά έργα ή από κάποια κρεματόρια, θα δοκίμαζε τις “τεχνικές” του στα ταλαιπωρημένα παλικάρια.
Ετσι, για να ολοκληρωθεί το έργο του στρατοκράτη Αττίλα. Ετσι, για να μην υπάρχουν μάρτυρες στις μαρτυρίες των μαρτύρων, σε μια χώρα όπου ο Ξένιος Δίας είναι κι εκείνος, ξένος! Και σίγουρα, η αφιλόξενή τους γη, δεν θα μπορεί να είναι ελαφριά σε όσους κλήθηκε για να σκεπάσει… εάν κλήθηκε καν…
Και πίσω στο πολύπαθο νησί, κάποιες μαυροντυμένες γυναικείες φιγούρες θα υπάρχουν ακόμη να αναζητούν έως τα σήμερα το γιο, το σύζυγο, τον πατέρα, τον αδερφό. Κι αν έγιναν διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια με πανό του τύπου “Δεν ξεχνώ” κι αν έγιναν διαβήματα και προσφυγές σε Διεθνείς Οργανισμούς, τα παλικάρια δεν εφάνηκαν, δεν ακούστηκαν, δεν ήρθαν, μέχρι να κλείσουν και τα τελευταία μάτια που τα κλαίνε και οι “χαμένοι” γίνουν παρελθόν, επισκιασμένο από κάποια άλλα γεγονότα…
Ο Αττίλας, πανηγυρίζει! Πιστός στο δόγμα της Οθωμανικής Ιδέας και ανακουφισμένος από τη διάλυση του Ανατολικού Συνασπισμού και με τη σιγουριά της ανοχής του Δυτικού, αναθαρρεύει, αναδιπλώνεται, ξεδιπλώνει χάρτες, ξυπνά από τη νάρκη του το αρχέγονο ένστικτο του Ανατολίτη που θέλει να δώσει τις αρχές του, τη βία, την κατάκτηση, τον εξανδραποδισμό και τυφλωμένο από μανία επεκτατική, βλέπει “γκρίζο” το γαλάζιο του ελληνικού Αιγαίου και το αμφισβητεί!
Ένα μικρό ιδιαίτερο αφιέρωμα στην Α! Μοίρα (ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΝΙΚΗ) Στην μνήμη των 29 πεσόντων καταδρομέων, στους τραυματίες αλλά και στους Αξιωματικούς και καταδρομείς που την αποτελούσαν.
Μετά 41 χρόνια, δυστυχώς αρκετοί έχουν φύγει πρόωρα από την ζωή αλλά και σε αυτούς που απέμειναν πλέον, η πίκρα μεγάλη και η αξιοπρέπεια τους έχει καταρρακωθεί, απομένει μόνο ένα πικρό χαμόγελο ειρωνείας, ξεχασμένοι από την πολιτεία!
Στο άκουσμα του ονόματος του κάθε Καταδρομέα, ακουγόταν στεντόρεια και η φωνή του Αξιωματικού: «Απών! Έπεσε υπέρ Πατρίδος!» Οι ριπές των όπλων έσκιζαν τον συννεφιασμένο ουρανό, σαν πολεμική ιαχή και σαν ηρωικός χαιρετισμός. Ήταν το μόνο άκουσμα που θα μπορούσε να αποσπάσει την προσοχή μας από εκείνη την μαυροφορεμένη γιαγιά, που προσπαθώντας να κρατηθεί όρθια από έναν στύλο, έκλαιγε με ένα μοιρολόι τον γιο της, που σήμερα τον τιμούσαν σαν ήρωα. Όπως και άλλα 28 παλικάρια. Ναι, ο γιος της ήρωας... Πόσο απλός και πόσο μεγάλος είναι ο ηρωισμός.
Ο εκπρόσωπος του Συλλόγου Α! Μ. Κ καταθέτει το στεφάνι της τιμής, φωνάζοντας «Αθάνατοι!» Αθάνατοι για αυτούς, τους συμπολεμιστές τους. Για το Ελλαδικό κρατίδιο όμως, θνητοί και αναλώσιμοι. Τότε και τώρα. Τότε που τους παρέδωσε εκουσίως στα αντιαεροπορικά πυρά της - σκοπίμως ανενημέρωτης - Κυπριακής αεράμυνας, υπακούοντας στις έξωθεν εντολές. Τώρα που τους θάβει στη λήθη και που ταλαιπωρεί τους συγγενείς τους για δεκαετίες, δυσκολευώμενο να ... αναγνωρίσει ότι σκοτώθηκαν σε πόλεμο. «Το Ελληνικό Κράτος δεν ενεπλάκη σε κανέναν πόλεμο το 1974», ήταν η απάντηση για χρόνια. Η «επιχείρηση Νίκη», η καλύτερη αερομεταφερόμενη επιχείρηση μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, ήταν ανύπαρκτη.
Για τους βετεράνους της Κύπρου όμως, ήταν υπαρκτή σαν εμπειρία, σαν μνήμη, πολλές φορές και σαν τραύμα σωματικό ή ψυχικό. Οι νεκροί συνάδελφοι είναι πάντα ζωγραφισμένοι στο πίσω μέρος του μυαλού και στο μπροστά της συνείδησης ως οι αθάνατοι ήρωες. Οι συμπολεμιστές, οι φίλοι, οι «σειρές» τους. Τα παιδιά που περάσανε μαζί την εκπαίδευση, που κάνανε μαζί υπηρεσία, που κάνανε χαβαλέ στο «ΚΨΜ», που τρώγανε «καμπάνα». Εκείνα τα παιδιά που μόλις άκουσαν ότι θα πάνε να πολεμήσουν στην Κύπρο, άδραξαν με ενθουσιασμό τα όπλα τους, τραγουδώντας το «πότε θα κάνει ξαστεριά». Πόσο απλός και πόσο μεγάλος είναι ο ηρωισμός.
Μάλεμε Κρήτης.
Η εκδήλωση τελείωσε. Η βροχή άρχισε να πέφτει πιο δυνατή. Φύγαμε αφήνοντας πίσω το μνημείο και το στρατόπεδο. Ίσως και του χρόνου να είμαστε πάλι εδώ, για το μνημόσυνο, την μόνη εκδήλωση τιμής προς τους ήρωες αυτούς. Ίσως κάποτε να καταφέρουμε να τους τιμήσουμε χωρίς μνημόσυνα, αλλά με γιορτές Νίκης στη Κερύνεια, στην Αμμόχωστο.
Υ.Γ
Στους χαλεπούς καιρούς που οι διεθνείς συσχετισμοί ανασυγκροτούνται, το “ανάδελφο” Έθνος μας, θα πρέπει να διδάσκεται από την πρόσφατη αυτή πληγή που αιμορραγεί και προοιωνίζει κι άλλες, για να τονώσει την εθνική συνείδηση, και πέρα από μικροπολιτικές και κόμματα, να κρατά διπλά σφραγισμένες τις κερκόπορτες
ΧΑΛΑΡΗΣ ΑΡΓΥΡΗΣ
πηγή
.jpeg)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου