Συντάκτης είμαι και φαίνομαι γιατί προσλήφθηκα από ένα εκδότη για
να διεκπεραιώνω τις ενημερωτικές
ανάγκες του εντύπου του, μέσω της πληροφορίας την οποία είμαι υποχρεωμένος να ανακαλύπτω και να διασταυρώνω ο ίδιος. Κι αν δείξω
προσαρμοστικότητα στα καθήκοντά μου,
αλλά και υποταγή στις απαιτήσεις του εκδότη... τότε έχω
ελπίδες να εξελιχθώ και μια μέρα
να καθίσω στην καρέκλα του Αρχισυντάκτη.
Αλλιώς θα με φάει το μαύρο
μελάνι της πένας του, όπως κι όποιον άλλον τόλμησε να αντιδράσει στα
οργανωμένα συμφέροντα. Έστω κι αν είναι ελάχιστοι
οι άξιοι της πένας τους «αντάρτες»
δημοσιογράφοι!
Αυτοί που δεν φίλησαν το χέρι, που τους έδωσε ψωμάκι... έμειναν στο
περιθώριο του ΤΥΠΟΥ, αφού αρνήθηκαν
να τον υπηρετήσουν πιστά. Ενώ όσοι αποστήθισαν
επιτυχώς το εγχειρίδιο του καλού Συντάκτη, που εμπέδωσαν στην Σχολή
τους... εντάχθηκαν στο μόνιμο αμειβόμενο προσωπικό και… ποιος στην στήλη τους! Έστησαν την καριέρα τους έτσι
ώστε και Διευθυντές να γίνουν
και πλούτη να αποκτήσουν και δόξα κι ό,τι ονειρεύεται το άδειο κεφαλάκι τους. Αρκεί που δήλωσαν υποταγή στις επιθυμίες των εκδοτών τους κι
αυτομάτως εξασφάλισαν τον τίτλο τους,
για όλη την διάρκεια του έντυπου κύκλου
τους. Συμπληρώνοντας δε και τα χρόνια υπηρεσίας
τους, έγιναν δικαιούχοι και της οικονομικής αποκατάστασής τους.
Αποχαιρέτησαν το έντυπό τους, συνοδευόμενοι
απ’ την Κυρία Σύνταξη,
όπως πολύ ορθά έχει προβλέψει το Κράτος
Κοινωνικής Πρόνοιας και… πολιτικής ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ!
Αυτά ίσχυαν για την πλειοψηφία των εργαζομένων, εκτός
εξαιρέσεων όπως είναι η εντός οικίας εργαζόμενη σύζυγος και μητέρα, της οποίας ποτέ
δεν αναγνωρίστηκαν τα… άμισθα
οικογενειακά της βάρη. Μα οι εργαζόμενοι "εκτός"… με την
επιχορήγηση της ΣΥΝΤΑΞΗΣ που «δικαιούνταν», θα κάλυπταν τις βιοποριστικές τους ανάγκες,
όταν θα τους εγκατέλειπαν οι δυνάμεις
τους. Παρόλο που το γήρας ουκ έρχεται μόνο, μα παρέα με βλάβες… και τα έξοδα επιδιόρθωσης αυξημένα... και η
δημόσια περίθαλψη σε… απεργία. Πώς λοιπόν θα διάγουν αξιοπρεπή και ασφαλή γεράματα;
Σίγουρα όχι με την σύνταξη, αφού μ’ αυτήν ίσα-ίσα που θα συντηρούνται οικονομικά, έστω. Και μάλιστα σήμερα με τα "κουρέματά της"… ούτε
για να ζήσεις δεν φτάνει. Ιδού το μέγα πρόβλημα της ΣΥΝΤΑΞΗΣ!
Όταν έρχεται η ώρα της συνταξιοδοτικής
ανταπόδοσης, τότε συνειδητοποιείς πως το Κράτος σε εξαπάτησε. Τότε ξαφνικά
μαθαίνεις πως το Ταμείον είναι ΜΕΙΟΝ!
Τότε όμως δεν μπορείς να αντιδράσεις σαν μια ασήμαντη μονάδα. Πρέπει να ενωθείς
και με τους άλλους αφελείς εργαζόμενους, για να υπάρξει αποτέλεσμα. Γίνεται
όμως αυτό στους ύποπτους καιρούς μας;
Όλα γίνονται αν είσαι αποφασισμένος. Μα έτσι όπως τρέχεις μέρα-νύχτα για
το μεροκάματο.... που καιρός για
αγώνες. Είσαι κι εσύ ένα απ' τα θύματα του συστήματος που δημιούργησε κουρντισμένα
ανθρωπάκια! Που τρέχουν και δεν
φτάνουν.
Πάνε οι καλές εποχές, που ο εργαζόμενος αγωνιζόταν για τα δικαιώματά του
και για ένα καλύτερο μέλλον για τις επόμενες
γενιές. Σήμερα ο λαός είναι τόσο απογοητευμένος, που δεν πιστεύει πια σε τίποτα, μα ούτε κι
επαναστατεί. Τι να πούμε για ΔΡΑΣΕΙΣ
κι ΑΝΤΙ-ΔΡΑΣΕΙΣ… αφού δεν μπορείς να
ΑΠΟ-ΔΡΑΣΕΙΣ; Ποιος είμαι και με ποια
"συμμαχία" θα ΑΝΑΤΡΕΨΩ το
απάνθρωπο Σύστημα; Ποιες δυνατότητες έχω για να αλλάξω την μοίρα των παροπλισμένων εργαζομένων; Καθένας
είναι άξιος της μοίρας του κι ας
φρόντιζε να την αλλάξει, όταν
είχε τις ευκαιρίες. Ούτε χρειάζεται
να είναι κανείς "σπουδαγμένος»
οικονομολόγος ή τεχνολόγος, για να
καταλάβει ότι το σύστημα «στήθηκε»
απ’ τους θεωρητικούς, για
εκμετάλλευση κάθε έννοιας δίκαιης κατανομής
του κατά κεφαλήν εισοδήματος. Μα
μήπως με το κεφάλι... εισπράττουμε; ΄Η με το κεφάλι σκεφτόμαστε; Αυτό μάλλον μόνο για το καπέλο χρειάζεται!
Κι έτσι καταλήγουν οι εργαζόμενοι με τα
Σωματεία τους στο… ΣΥΝΤΑΓΜΑ, διαμαρτυρόμενοι για τις περικοπές στους μισθούς
τους και στις απολύσεις τους. Το Σύνταγμα ωραία Πλατεία είναι, με τις καφετέριες και τα παγκάκια... για ξεκούραση. Εκείνο με τους Νόμους του Κράτους και τα πολλά ακαταλαβίστικα για το λαουτζίκο... δεν
το κατέχουν. Είναι δημιούργημα των Φωστήρων
και Σωτήρων του Έθνους μας και να το χαίρονται. ΄Η μάλλον να συνεχίζουν να
μην το τηρούν… μέχρι ο προδομένος ΛΑΟΣ
να ενεργοποιήσει το ΑΡΘΡΟ 120 που
του δίνει την ΕΞΟΥΣΙΑ… και τότε
ποιος θα λυπηθεί τους δοσίλογους πολιτικάντηδες όλων των Κομμάτων. Γιατί αν ο
Λαός πάρει την Εξουσία… κανείς δεν θα ξανακαταπατήσει τους Νόμους του
Συντάγματος, κι όλοι θα περιδιαβαίνουν ξένοιαστοι στην δική τους Πλατεία του ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ.
Η δουλειά του Συντάκτη λοιπόν είναι να
επινοεί ένα θέμα, να το εμπλουτίζει
με τις γνώσεις του, να το επεξεργάζεται
και να το παρουσιάζει γραπτό.
Υποτίθεται πως είναι ενημερωμένος για τα τρέχοντα θέματα – σύμφωνα με
την γραμμή του εντύπου - και διακατέχεται από ζήλο κι αφοσίωση για
το «επάγγελμα» που επέλεξε. ΄Η... μήπως τον επέλεξε; Άγνωστος ο μηχανισμός και μικρή η απόσταση, ανάμεσα στο υπαρκτό και... στα αναγκαία εφόδια για ανιδιοτελή
άσκηση των καθηκόντων του. Κάποτε δεν
θεωρούνταν κανείς υπηρέτης του Τύπου,
χωρίς αυταπάρνηση ιδεολογικών τάσεων
κι επαγγελματικών επεκτάσεων. Κι
όσο για τάσεις... η ΔΕΗ
να’ ναι καλά...
Όσοι είχαν ως επιδίωξή τους, την με κάθε τρόπο αναρρίχησή τους στο επάγγελμα,
«έλαμψαν» για λίγο ως διάττοντες και
σύντομα εξαφανίστηκαν. Τους παρέσυρε η απληστία
τους ή τους απέβαλε το ίδιο το σύστημα,
ως άκρως επικίνδυνους. Μα κι όσοι συνέχισαν να υπηρετούν τις δοσίλογες
κυβερνήσεις, χαρακτηρίστηκαν "πουλημένοι" ή παπαγαλάκια κι έχασαν την
εκτίμηση του λαού. Φαίνεται πως είναι τόσο διεφθαρμένοι, που αδιαφορούν για την
φήμη τους, προκειμένου να εξασφαλιστούν οικονομικά και να διασφαλίσουν την ΣΥΝΤΑΞΗ ΤΟΥΣ.
Πώς να επιβιώσει λοιπόν ο έντιμος Συντάκτης,
τώρα που συγκαταλέγεται στους ΑΝΕΡΓΟΥΣ
και δεν πρόλαβε να γνωρίσει την κυρία ΣΥΝΤΑΞΗ;
Θα υπάρξει κάποια μέριμνα από τη Νέα Κυβέρνηση για όσους υπηρέτησαν πιστά την ΑΛΗΘΕΙΑ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου