Η Συρία άλλαξε. (ένα εξαιρετικό άρθρο του Γάλλου αναλυτή Thierry Meyssan)

Δαμασκός, η αρχαιότερη κατοικημένη πόλη στον κόσμο

Γράφει ο Τιερί Μεϊσάν (μτφ. Κριστιάν) 

Η μιντιακή κάλυψη του πολέμου στη Συρία καλύπτει μόνο τις στρατιωτικές, διπλωματικές και ανθρωπιστικές δράσεις. Αγνοεί το βαθύ μετασχηματισμό της χώρας. Και όμως, δεν μπορείς να επιβιώσεις σε αυτή τη θάλασσα βίας χωρίς να αλλάζεις ριζικά εσύ ο ίδιος. Από τη Δαμασκό, όπου ζει εδώ και δύο χρόνια, ο Τιερί Μεϊσάν περιγράφει αυτή την εξέλιξη. 

Περνώντας από τη Δαμασκό, ο ειδικός απεσταλμένος των Γενικών Γραμματέων του Αραβικού Συνδέσμου και του ΟΗΕ, Lakhdar Brahimi, παρουσίασε το σχέδιο «του» για το συνέδριο ειρήνης Γενεύη 2. Μια συνδιάσκεψη της οποίας ο στόχος θα ήταν να δοθεί τέλος στον «εμφύλιο πόλεμο».

Η ορολογία αυτή υιοθετεί την ανάλυση της μιας πλευράς εναντίον της άλλης, όσων υποστηρίζουν ότι η σύγκρουση αυτή είναι η λογική συνέχεια της «Αραβικής Άνοιξης» εναντίον εκείνων που υποστηρίζουν ότι κατασκευάστηκε με τροφοδότηση και χειραγώγηση από το εξωτερικό. 

Ο πόλεμος σύμφωνα με την ένοπλη αντιπολίτευση 

Για τους Δυτικούς, και τη πλειοψηφία του Εθνικού Συνασπισμού, η Συρία ζει μια επανάσταση.

Ο λαός της ξεσηκώθηκε εναντίον μιας δικτατορίας και φιλοδοξεί να ζήσει σε μια δημοκρατία όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Ωστόσο, η άποψη αυτή διαψεύδεται από το Συμβούλιο Συνεργασίας του Κόλπου, το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο και τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό. Για αυτούς, το πρόβλημα δεν είναι αυτό της ελευθερίας, αλλά η προσωπικότητα του Μπασάρ αλ Άσαντ.

Θα κράταγαν τα ίδια όργανα, αν ο Πρόεδρος συμφωνούσε να δώσει τη θέση τους σε έναν από τους αντιπροέδρους του.

Ωστόσο, αυτή η έκδοση διαψεύδεται με τη σειρά της από τους μαχητές στο έδαφος, για τους οποίους το πρόβλημα δεν είναι η προσωπικότητα του προέδρου, αλλά η ανοχή που ενσαρκώνει.

Ο στόχος τους είναι να εγκατασταθεί ένα σύστημα τύπου Ουαχάμπι όπου οι θρησκευτικές μειονότητες θα πρέπει να υποταχθούν η να καταστραφούν, και όπου το Σύνταγμα θα αντικατασταθεί με τη Σαρία. 

Ελευθερία της έκφρασης 

Στην αρχή, όταν οι ελεύθεροι σκοπευτές σκότωναν ανθρώπους, έλεγαν ότι ήταν σκοπευτές του καθεστώτος που προσπαθούσαν να σπείρουν τον φόβο.

Όταν εξερράγησαν αυτοκίνητα, έλεγαν ότι ήταν επιθέσεις από τις μυστικές υπηρεσίες με ψευδή σημαία.

Όταν μια τεράστεια επίθεση σκότωσε μέλη του συριακού Συμβουλίου Ασφαλείας, κατηγόρησαν τον Άσαντ ότι εξόντωσε τους αντιπάλους του.

Σήμερα, κανείς δεν έχει πλέον αμφιβολία: αυτά τα εγκλήματα ήταν έργο των τζιχαντιστών και συνεχίζουν να τα διαπράξουν.

Στην αρχή, υπήρχε ο νόμος έκτακτης ανάγκης.

Από το 1963, οι διαδηλώσεις είχαν απαγορευτεί. Οι ξένοι δημοσιογράφοι δεν μπορούσαν να εισέλθουν παρά με το σταγονόμετρο και οι δραστηριότητές τους παρακολουθούσαν στενά.

Σήμερα, ο νόμος έκτακτης ανάγκης αποσύρθηκε. Οί διαδηλώσεις είναι ελάχιστες λόγω των φόβων για τρομοκρατικές επιθέσεις.

Υπάρχουν πολλοί ξένοι δημοσιογράφοι στη Δαμασκό. Κινούνται ελεύθερα χωρίς παρακολούθηση. Ωστόσο, οι περισσότεροι εξακολουθούν να λένε ότι η χώρα είναι μια φρικτή δικτατορία. Τους αφήνουν ελπίζοντας ότι θα κουραστούμε να ψεύδονται, όταν οι κυβερνήσεις τους θα πάψουν να κηρύξουν την «ανατροπή του καθεστώτος».

Στην αρχή, οι Σύροι δεν κοίταζαν τα εθνικά τηλεοπτικά κανάλια. Τα θεωρούσαν προπαγάνδα και προτιμούσαν την Al-Jazeera . Έζησαν οι ίδιοι τα κατορθώματα των «επαναστατών» και τα εγκλήματα της « δικτατορίας». Αλλά με τον καιρό, ήρθαν αντιμέτωποι άμεσα με τα γεγονότα.

Είδαν οι ίδιοι τις θηριωδίες των ψευδοεπαναστατών και συχνά οφείλουν τη σωτηρία τους στον εθνικό στρατό.

Σήμερα, οι άνθρωποι κοιτάζουν περισσότερο τα κρατικά κανάλια, τα οποία πολλαπλασιάστηκαν και ιδιαίτερα ένα λιβανο-ιρακινό κανάλι, το Al-Mayadeen , το οποίο ανέκτησε το κοινό της Al-Jazeera στον σύνολο του αραβικού κόσμου και που αναπτύσσει μια ανοιχτή εθνικιστική άποψη. 

Ελευθερία της συνείδησης 

Στην αρχή, η ένοπλη αντιπολίτευση δήλωνε πολυ-θρησκευτική. Άνθρωποι από τις θρησκευτικές μειονότητες την υποστήριζαν. Μετά  ήρθαν τα Ισλαμικά Δικαστήρια που καταδίκασαν σε θάνατο και έσφαξαν τους «κακούς» Σουνίτες, «προδότες» της  κοινότητας τους, τους Αλαουίτες  και τους Σιίτες, με δημόσια βασανιστήρια, και τους χριστιανούς που εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους.

Σήμερα ο καθένας έχει καταλάβει ότι είσαι πάντα αιρετικός, όταν δικάζεσαι από «αγνούς», από τακφιριστές.

Ενώ οι διανοούμενοι υποστηρίζουν ότι η Συρία καταστράφηκε και ότι πρέπει να επαναπροσδιοριστεί, οι άνθρωποι ξέρουν τι είναι η Συρία και είναι συχνά πρόθυμοι να πεθάνουν γι 'αυτήν.

Πριν από δέκα χρόνια, κάθε οικογένεια που είχε έναν έφηβο προσπαθούσε να απαλλαγεί από τη στρατιωτική θητεία. Μόνο οι φτωχοί σκέπτονταν μια καριέρα κάτω από την σημαία. Σήμερα, πολλοί νέοι στρατολογούνται στο στρατό και οι μεγαλύτεροι στις λαϊκές πολιτοφυλακές.

Όλοι υπερασπίζονται την αιώνια Συρία, όπου συζούν διάφορες θρησκευτικές κοινότητες, λατρεύουν όλοι μαζί τον ίδιο Θεό, αν έχουν Θεό.

Κατά τη διάρκεια της σύγκρουσης, πολλοί Σύροι εξελιχτήκαν.

Στην αρχή, η πλειοψηφία παρατηρούσε από μακριά τα γεγονότα, οι περισσότεροι δηλώνοντας ότι δεν ανήκουν σε κανένα στρατόπεδο.

Μετά από δυόμισι χρόνια φοβερών δεινών, όποιος παρέμεινε στη χώρα έπρεπε να επιλέξει για να επιβιώσει. Ο πόλεμος δεν είναι πια παρά μια προσπάθεια των αποικιακών δυνάμεων να φυσήξουν στις στάχτες του σκοταδισμού για να πυρπολήσουν τον πολιτισμό. 

Η πολιτική ελευθερία 

Για μένα, που γνωρίζω τη Συρία εδώ και μια δεκαετία και ζω στη Δαμασκό εδώ και δύο χρόνια, συνειδητοποιώ πόσο έχει αλλάξει η χώρα.

Πριν από δέκα χρόνια, ο καθένας διηγούσε με χαμηλή φωνή τα προβλήματα που είχε αντιμετωπίσει με τους mukhabarats, οι οποίοι ανακατεύονταν με τα πάντα και οτιδήποτε.

Σε αυτή τη χώρα, στην οποία τα υψώματα του Γκολάν είναι υπό τη κατοχή του Ισραήλ, οι Μυστικές Υπηρεσίες είχαν πράγματι αποκτήσει μια υπερβολική δύναμη. Και όμως, δεν είδαν και δεν γνώριζαν τίποτα για την προετοιμασία του πόλεμου, για τις σήραγγες που σκάφτόνταν και για τα όπλα που εισήγαγαν.

Σήμερα, ένας μεγάλος αριθμός διεφθαρμένων αξιωματούχων διέφυγαν στο εξωτερικό, οι mukhabarats έχουν εστιαστεί εκ νέου στην αποστολή τους της άμυνας της πατρίδας και μόνο οι τζιχαντιστές διαμαρτύρονται για αυτούς.

Πριν από δέκα χρόνια, το Κόμμα Μπάαθ ήταν συνταγματικά ο ηγέτης του έθνους. Μόνο αυτό μπορούσε να παρουσιάσει υποψηφίους στις εκλογές, αλλά δεν ήταν πλέον ένα μαζικό κόμμα.

Οι θεσμοί απομακρύνονταν σταδιακά από τους πολίτες.
Σήμερα, είναι δύσκολο να ακολουθήσει κανείς τη γέννηση νέων πολιτικών κομμάτων, καθώς είναι πολλά. Οποιοσδήποτε μπορεί να υποβάλει υποψηφιότητα για τις εκλογές και να τις κερδίσει. Μόνο η «δημοκρατική» αντιπολίτευση αποφάσισε, από το Παρίσι και την Κωνσταντινούπολη, να τις μποϊκοτάρει παρά να τις χάσουν.

Πριν από δέκα χρόνια, δεν μιλούσαν για πολιτική στα καφενεία, μόνο στο σπίτι με τους γνωστούς. Σήμερα, όλοι μιλούν για την πολιτική, παντού στις ζώνες που ελέγχονται από τη κυβέρνηση, πουθενά και ποτέ στις περιοχές που ελέγχονται από την ένοπλη αντιπολίτευση.

Πού είναι η δικτατορία; Πού είναι η δημοκρατία; 

Ταξικές αντιδράσεις 

Ο πόλεμος είναι επίσης μια ταξική σύγκρουση.
Οι πλούσιοι, οι οποίοι έχουν περιουσιακά στοιχεία στο εξωτερικό, έφυγαν όταν η Δαμασκός δέχθηκε επίθεση. Αγαπούσαν τη χώρα τους, αλλά προπαντός προστάτεψαν τις ζωές και τις περιουσίες τους.

Οι αστοί είχαν τρομοκρατηθεί. Πλήρωναν τον «επαναστατικό» φόρο, όταν το απαιτούσαν οι αντάρτες, και έλεγαν ότι υποστήριζουν το κράτος, όταν τους ανάκρινε ο στρατός.

Με ανησυχία περίμεναν την αποχώρηση του προέδρου Άσαντ που είχε ανακοινώσει η Al-Jazeera ως επικείμενη.  Ησύχασαν, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες εγκατέλειψαν το σχέδιο βομβαρδισμού της χώρας.

Σήμερα, μετανιωμένοι σκέφτονται μόνο να χρηματοδοτήσουν συλλόγους οικογενειών μαρτύρων του πολέμου.

Ο κοσμάκης, από τη πλευρά του, ήξερε από την αρχή για το τι πρόκειται.

Υπήρχαν εκείνοι που είδαν τον πόλεμο σαν μέσο εκδίκησης για τις οικονομικές συνθήκες τους, και εκείνοι που ήθελαν να υπερασπιστούν την ελευθερία της συνείδησης και τις δωρεάν δημόσιες υπηρεσίες.

Οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, η Τουρκία, το Κατάρ και η Σαουδική Αραβία, τα οποία διεξήγαγαν αυτό το μυστικό πόλεμο και που τον έχασαν, δεν είχαν προβλέψει αυτό το αποτέλεσμα: για να επιβιώσει, η Συρία απελευθέρωσε το δυναμικό της  και επανέκτησε την ελευθερία της.

Αν τελικά γίνεται η διάσκεψη της Γενεύης 2, οι μεγάλες δυνάμεις δεν θα μπορέσουν να αποφασίσουν τίποτα.  Η επόμενη κυβέρνηση δεν θα είναι το αποτέλεσμα μιας διπλωματικής συμφωνίας.

Η μόνη δύναμη του συνεδρίου θα είναι να δώσει μια λύση που θα μπορεί να εφαρμοστεί μόνο αφού επικυρωθεί από ένα λαϊκό δημοψήφισμα.

Αυτός ο πόλεμος αφαίμαξε τη Συρία, της οποίας οι μισές πόλεις και υποδομές έχουν καταστραφεί για να ικανοποιηθούν οι ορέξεις και οι φαντασιώσεις των δυτικών δυνάμεων και του Κόλπου.

Αν κάτι θετικό θα προκύψει από τη Γενεύη 2, θα ήταν η χρηματοδότηση της ανοικοδόμησης της χώρας από εκείνους που την έβαλαν να υποφέρει.

Thierry Meyssan

Πηγή Al-Watan (Συρία) 

πηγή 

από το Ινφογνώμων

Share