Μόνος στη βροχή προχωρώ... Έφυγαν όλοι. Γιατί...;

Γράφει ο Θάνος

Μου έσκισε την καρδιά..... το παρακάτω...
Το έγραψε η μοναχή Σωφρονία για την παρηγοριά του Χριστού μας στους μοναχικούς συνανθρώπους μας και το καταλαβαίνω απόλυτα...
Ομως εγώ το είδα από την άλλη μεριά...
Από τις ευθύνες των παιδιών προς τους γονείς...
Κι ίσως το δείτε κι εσείς έτσι...

"Μόνος στή βροχή προχωρῶ...Κανένας δέν θά μέ πάρει τηλέφωνο. Κανείς δέν μέ περιμένει στό σπίτι. Ἔφυγαν ὅλοι. Ἔφυγε κι ἡ γυναίκα μου χρόνια πρίν. Τά παιδιά σέ ἄλλες πόλεις παντρεμένα...Δέν μποροῦμε "μπαμπά" νά ἔρθουμε γιά διακοπές, πολλά τά ἔξοδα...Βγῆκα νά πάρω λίγο ψωμάκι.  

Βρέχει πολύ. Δέν ἤθελα οὔτε ὀμπρέλα νά κρατήσω. Δέν μέ βαστοῦν τά χέρια καί τά πόδια πια. Κι εἶναι κι αὐτή ἡ μοναξιά ποὺ μέ τσακίζει. Καί τό νά δῶ ἕνα παιδί μου. Νά ἀγκαλιάσω τά ἐγγόνια μου. Ἄς εἶναι Θεέ μου...Μπορεῖ τό καλοκαίρι νά ἔρθουν. Τουλάχιστον νά τά δῶ πρίν πεθάνω.

Θά πάω νά βράσω λίγο ρυζάκι. Ἔχει καί λίγο κοτόπουλο. Περάσαν κι οἱ γιορτές ἔτσι. Κι εἶναι ἡ μοναξιά πιό φοβερή τότε. Εὐτυχῶς ποὺ ὑπάρχεις κι ἐσύ Χριστέ μου καί λέμε καμιά κουβέντα...Καί μέ καταλαβαίνεις. Καί Σέ καταλαβαίνω τί πέρασες γιά μᾶς στό σταυρό. Κι ἔτσι κι ἐγώ δέν παραπονιέμαι. Λέω: Χριστέ μου, μιᾶς καί Σύ ποὺ Εἶσαι Θεός πέρασες τόσα, τί νά πῶ ἐγώ;; Κι ἔτσι παρηγοριέμαι μέ τή δική Σου παρέα Χριστέ μου...

Νἆναι καλά καί ὁ παπα Νικόλας-γέρος κι αὐτός λευϊτης κουρασμένος καί ἅξιος...Μοῦ σφίγγει τό χέρι καί μέ παίρνει καί μιάν ἀγκαλιά τίς Κυριακές σάν μέ βλέπει. -Τί κάνεις κυρ Κώστα;; μου λέει μέ πλατύ χαμόγελο...Νά, αὐτά ἔχω κι ἐγώ τώρα στό τέλος τῆς ζωῆς μου καί μέ στηρίζουν... 

Άλήθεια σοῦ λέω, Χριστούλη μου, δέν ἔχω παράπονο ἀπό κανέναν..." 
Ἀληθινή διήγηση -κάποιων ἀφανῶν ἁγίων μέσα στίς ἀπρόσωπες πολυκατοικίες ποὺ ζωγραφίζουν μέ τή ζωη τους τον πολύ προσωπικό μας ΘΕΟ! 

μοναχή Σωφρονία  
πηγή

Τι είδους κατάντημα είναι αυτό για τα νέα παιδιά;
Είναι αλήθεια ότι η Νέα Τάξη σπρώχνει συνεχώς την σύγχρονη νεολαία στην εγκατάλειψη των γονέων...
Μεγάλωσες πήγαινε να μείνεις μόνος...
Μεγάλωσες δεν έχεις δουλειά φύγε στα ξένα...
Μεγάλωσες θέλεις να κάνεις την ζωή σου κι οι γονείς σου (οι γέροι σου) σε εμποδίζουν...

Κι αν χρειαστούν κάτι, έλα μωρέ νοίκιασέ τους κανένα διαμέρισμα ή στείλτους κάνα φράγκο...
Βάλε καμιά γυναίκα να τους κάνει συντροφιά..
Στην ανάγκη στείλτους σε κανένα γηροκομείο .... ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΜΕ...

Αυτό λοιπόν τους άξιζε;
Αυτή η πίκρα και η μοναξιά;
Εχετε πάει ποτέ σε ένα γηροκομείο να δείτε τι συμβαίνει;
Να δείτε τον πόνο στα μάτια των ηλικιωμένων;
Των παπούδων και των γιαγιάδων μας;

Τι αίσχος είναι αυτό;
Τι κατάντημα;
Τι ψύχρανση της αγάπης...;

Αυτό, να ξέρετε εσείς οι νέοι γιατί για σας τα γράφω... θα το πληρώσετε με το ίδιο νόμισμα, για να μην έχετε την παραμικρή δικαιολογία μπροστά στο τρομερό βήμα του Θεού, για όσα εσείς κάνατε στους γονείς σας...

Η εγκατάλειψη των ηλικιωμένων γονέων είναι από τα σκληρότερα που μπορεί να κάνει ένα παιδί στους γονείς του...
Στους ανήμπορους αυτούς ανθρώπους...
Καταλαβετέ το είναι η μάνα κι ο πατέρας σας... Είναι αυτοί που σας μεγάλωσαν...
Είναι αυτοί που κόπιασαν, ίδρωσαν μόχθησαν και πιθανώς στο τέλος να αρρώστησαν για να μπορέσετε εσείς να σταθείτε στα πόδια σας...

Και ποιο ήταν το ευχαριστώ;
Η μοναξιά, το ίδρυμα, η εγκατάλειψη....

Τι χρειάζεται ένας ηλικιωμένος άνθρωπος περισσότερο από όλα;
Την αγάπη και την ζεστασιά του σπλάχνου του...
Αραγε πόσοι από εσάς θα νοιώσετε τις παραμικρές τύψεις όταν μια μέρα φύγουν από την ζωή... μόνοι τους.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ στην ζωή μου την πίκρα και το δάκρυ που έτρεξε από τα μάτια μιας γιαγιάς σε μια επαρχιακή πόλη της πατρίδας μας, λίγα δευτερόλεπτα πριν κλείσει για πάντα τα θολά μάτια της...
Ολα τα παιδιά της ήταν στην Αυστραλία...

Ξυπνάτε παιδιά μου...
Σκεφτείτε τους γονείς σας...
Είναι ωραία να κάνεις την ζωή σου, αλλά να κάνεις και το χρέος σου απέναντι στους αγαπημένους γονείς σου...

Κάποτε η ευλογημένη ελληνική οικογένειά μας αποτελούνταν από τον πατέρα την μητέρα τα παιδιά και τον παππού και την γιαγιά που ζούσαν μαζί τους...
Ηρθαν τα ξένα νεοταξικά ήθη, ήρθε η παρακμή των διεφθαρμένων ξένων, ήρθε το αίσχος και κατοίκησε στις ψυχές μας...
Η αγάπη ψυχράνθηκε...
Και από τότε γέμισε ο τόπος εγκαταλελειμένους παπούδες και γιαγιάδες, πατεράδες και μανάδες...

Οι ξεφτιλισμένοι κουλτουριάρηδες προοδευτικοί, φορείς όλου του νεοταξίτικου αίσχους, αυτό το αποκαλούν "πρόοδο"... 
Εγώ σας λέω είναι ζωώδης οπισθοδρόμηση...

Ενα και μόνο δάκρυ του εγκαταλελειμμένου πατέρα μου, αξίζει πολύ περισσότερο από όλα μαζί αυτά τα υπανάπτυκτα διεστραμμένα κτήνη που μας έφεραν όλο αυτό το αίσχος...

Και θα κλείσω με ένα απλό ερώτημα:
Ο κυρ Κώστας της ιστορίας μας αγάπησε τον Χριστό και τον κράτησε στην καρδιά του μέχρι να κλείσει τα γερασμένα μάτια του...
Τα παιδιά του;

ΘΑΝΟΣ

Share