Το μεγάλο αντίο θα ειπωθεί με μία τελετή στην 116 Πτέρυγα Μάχης του Αράξου, παρουσία του υπουργού Εθνικής Άμυνας Δημήτρη Αβραμόπουλου, του υφυπουργού Ιωάννη Λαμπρόπουλου και των αρχηγών ΓΕΕΘΑ στρατηγού Μιχάλη Κωσταράκου, ΓΕΑ αντιπτέραρχου Ευάγγελου Τουρνά και του ΓΕΝ αντιναύαρχου Ευάγγελου Αποστολάκη.
Η πολιτική και στρατιωτική ηγεσία θα πει και ένα μεγάλο ευχαριστώ στους χειριστές που τόσα χρόνια πετούσαν τα Α-7, αναλαμβάνοντας τα τελευταία χρόνια, λόγω παλαιότητας και καταπόνησης και ένα μεγάλο ρίσκο πετώντας σε αποστολές κρούσης κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικών ασκήσεων.
Επισήμως ο τύπος του αεροσκάφους που υπηρέτησε στην Πολεμική Αεροπορία για περίπου 40 χρόνια αποσύρεται οριστικά. Στους πολίτες το τελευταίο αντίο οι «Κουρσάροι» θα το πουν στην επέτειο της 28ης Οκτωβρίου κάνοντας μερικές διελεύσεις πάνω από την παρέλαση, στον ουρανό της Θεσσαλονίκης.
Πρόκειται για ένα μαχητικό αεροσκάφος με σχεδόν αποκλειστικό ρόλο της αεροπορική βαθιά κρούση εξ ου και το "Α" στον κωδικό του. Ήταν το μοναδικό που μπορούσε να βομβαρδίσει μέχρι τα πέρατα της τουρκικής επικράτειας, χωρίς εναέριο ανεφοδιασμό, πετώντας κάποια σκέλη της πτήσης σε ύψος 30 μέτρων από το έδαφος.
Παραγγέλθηκε σε 60 μονάδες το 1972 από την στρατιωτική κυβέρνηση σε ακολουθία της αγοράς των F-4E Phantom. Μοναδικό μελανό σημείο του Α-7Ε ο κινητήρας του που προκάλεσε και πολλά ατυχήματα στην ελληνική υπηρεσία του...
Αν και από πηγή σε πηγή οι αριθμοί ποικίλουν, σύμφωνα με τα πλέον αξιόπιστα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας η Π.Α. παρέλαβε συνολικά 133 A-7 Corsair.
Συγκεκριμένα αυτά ήταν 60 A-7H και 5 TA-7H που αποκτήθηκαν καινούρια, καθώς και 50 A-7E (συμπεριλαμβανομένων και 8 που δεν εντάχθηκαν ποτέ σε υπηρεσία καθώς χρησιμοποιήθηκαν εξαρχής για τον προσπορισμό ανταλλακτικών) και 18 TA-7C από τα αποθέματα του Αμερικανικού Ναυτικού.
Τα τρία πρώτα ελληνικά Corsair (τα Α-7Η 159662, 159663 και 159664) αφίχθησαν στην χώρα μας ημέρα αργίας! Συγκεκριμένα την 15η Αυγούστου 1975. Μάλιστα δεν προσγειώθηκαν στην Α.Β. Σούδας (115 Π.Μ.) που θα αποτελούσε την έδρα τους, αλλά στην Α.Β. Αράξου (116 Π.Μ.) όπου και παρέμειναν για μερικές ημέρες έως ότου ολοκληρωθούν κάποιες εργασίες ανακατασκευής και επέκτασης του διαδρόμου της πρώτης.
Την περίοδο 1985-1986 τα Α-7Η κλήθηκαν πολλές φορές να αναγνωρίσουν αεροσκάφη του Αμερικανικού Ναυτικού που προσέγγιζαν τα όρια του Ε.Ε.Χ. επιχειρώντας από αεροπλανοφόρα που έπλεαν στο Λιβυκό Πέλαγος.
Σε μια περίπτωση κατά τη διάρκεια νυχτερινής αναγνώρισης ενός αμερικανικού A-6E Intruder το 1986, ο Έλληνας χειριστής ενός Α-7Η το προσέγγισε χωρίς να γίνει αντιληπτός και, ελλείψει προβολέα αναγνώρισης, κατέβασε το σύστημα προσγείωσης φωτίζοντας το Α-6 με τα φώτα προσγείωσης του ρινιαίου σκέλους αιφνιδιάζοντας πλήρως τον Αμερικανό συνάδελφό του.
Όμως κάτι τέτοιο δεν του επετράπη και τελικά, συνοδευόμενος από τα Corsair, οδηγήθηκε στο παλαιό αεροδρόμιο του Μάλεμε όπου και προσγειώθηκε με ασφάλεια.
Ο χειριστής αιτήθηκε και πήρε πολιτικό άσυλο, ενώ το αεροσκάφος αποσυναρμολογήθηκε και στάλθηκε στη Λιβυή τρεις ημέρες αργότερα με C-130 της Λιβυκής Αεροπορίας μετά από σχετικό αίτημα της Κυβέρνησης της αφρικανικής χώρας.
Την 8η Ιουλίου 1992 το σκηνικό αυτό επαναλαμβάνεται με δύο A-7 να αναγνωρίζουν και να συνοδεύουν ένα άλλο Λιβυκό MiG-23MLD (MF κατ' άλλους). Αυτή τη φορά όμως το αεροσκάφος, κατά την προσγείωσή του στο Μάλεμε, βγήκε από τον διάδρομο και συνετρίβη τραυματίζοντας σχετικά ελαφρά τον πιλότο του.
Τα συντρίμμια του αεροσκάφους μεταφέρθηκαν στο Μουσείο της Π.Α. στην Α.Β. Δεκέλειας αλλά σήμερα δεν βρίσκονται σε κάποιο προσβάσιμο χώρο.
Ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες κάνουν λόγω και για ένα τρίτο περιστατικό αυτομόλησης Λίβυου πιλότου με μαχητικό (αυτή τη φορά Mirage F-1) στη Κρήτη το 1989.
Και σε αυτή την περίπτωση τα A-7 της 115 Π.Μ. κλήθηκαν να αναγνωρίσουν και να αναχαιτίσουν το αεροσκάφος, ο πιλότος του οποίου φημολογείται ότι ζήτησε άσυλο.
Κατά την κορύφωση της κρίσης στις βραχονησίδες Ίμια τον Ιανουάριο του 1996, όλα τα αεροσκάφη της Π.Α. τέθηκαν σε ετοιμότητα. Τα Α-7 στις 115 και 116 Π.Μ. δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση.
Την νύκτα κορύφωσης της κρίσης τα A-7 δεν συμμετείχαν σε κάποια πτητική δραστηριότητα καθώς αυτή από πλευράς ελληνικών μαχητικών, περιορίστηκε στα Mirage 2000EG και στα F-4E SRA (που εκτελούσαν αποστολές CAP) και στα RF-4E για τακτική αναγνώριση.
Ωστόσο στην Π.Α. υπήρχε διάχυτος ο φόβος μιας αιφνιδιαστικής προσβολής των Βάσεών της από την Τουρκική Αεροπορία που ήδη αξιοποιούσε τον συνδυασμό F-16 Block-50/LANTIRN. Το μόνο αντίστοιχο που διέθετε η Π.Α. ήταν τα A-7E/LANA...
Επιστρέφοντας στα της προετοιμασίας των A-7 στο έδαφος, όπλα αέρος-εδάφους διαφόρων τύπων αποσφραγίστηκαν (για πρώτη φορά σε τόσο μεγάλη κλίμακα μετά το 1974) και φορτώθηκαν στα αεροσκάφη στα οποία και ανατέθηκαν συγκεκριμένοι στόχοι.
Μάλιστα, υπήρχε αρχικά η σκέψη να βομβαρδιστεί από Corsair η βραχονησίδα στην οποία είχαν αποβιβαστεί οι Τούρκοι, αργότερα όμως ο σχεδιασμός άλλαξε και στα αεροσκάφη ανατέθηκε η προσβολή συγκεκριμένων στόχων στα Μικρασιατικά παράλια αλλα και στην τουρκική ενδοχώρα.
Η φήμη ότι την ώρα που επήλθε η κατάπτυστη συμφωνία "no ships-no troops-no flags" σχηματισμοί Corsair είχαν ήδη απογειωθεί για να πλήξουν τους στόχους τους, ελέγχεται...
Το 2000 πιστοποιήθηκε στα Corsair ο διανομέας υποπυρομαχικών AFDS. Μάλιστα οι σχετικές δοκιμές διεξήχθησαν ξεχωριστά στα A-7H και στα Α-7Ε, λόγω ορισμένων διαφορών στα υποσυστήματα των δύο εκδόσεων.
Για τα A-7H την εκτέλεση των δοκιμών ανέλαβε το 159963 και για τα Α-7Ε το 159648 (ενώ έφερε ακόμα τον λανθασμένο κωδικό 160648). Τα αεροσκάφη πέταξαν με διάφορες διαμορφώσεις εξωτερικού φορτίου συμπεριλαμβανομένων και ενός ή δύο εκπαιδευτικών AFDS (εκδόσεις T1P και ETU) κάθε φορά.
Ήταν η πρώτη φορά που ελληνικά αεροσκάφη έφεραν εξειδικευμένες συσκευές τέτοιου είδους, ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι κατά τις δοκιμές πιστοποίησης του AFDS στα F-4E AUP δεν χρησιμοποιήθηκε κάτι αντίστοιχο.
Το 2003 σε δύο αεροσκάφη A-7 τοποθετήθηκε ο εγχώριας ανάπτυξης παρεμβολέας Ε2-92. Το σύστημα υποβλήθηκε σε σειρά δοκιμών με αποκορύφωμα την διακλαδική άσκηση "Δούρειος Ίππος '05". Αν και απέδωσε ικανοποιητικά το όλο πρόγραμμα δεν προχώρησε.
Το 2006 ξεκίνησε ένα πρόγραμμα για αντικατάσταση των παλαιών συστημάτων INS τύπου AN/ASN-91 με νέα. Το νέο σύστημα τοποθετήθηκε σε ένα Α-7Ε της 335 Μ.Β. αλλά κατά την απογείωση του για την εκτέλεση της πρώτης δοκιμαστικής πτήσης το αεροσκάφος παρουσίασε έντονες ταλαντώσεις με αποτέλεσμα ο πιλότος του να το εγκαταλείψει και αυτό να συντριβεί.
Το συμβάν έλαβε χώρα την 20η Σεπτεμβρίου 2006 και το αεροσκάφος ήταν το 160867 που έκτοτε χρησιμοποιείται ως πηγή ανταλλακτικών. Φυσικά το πρόγραμμα τοποθέτησης νέου INS εγκαταλείφθηκε. Από τότε τα αεροσκάφη άρχισαν σιγά σιγά να αποσύρονται.
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr
.jfif)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου